Op dinsdag 1 maart zijn de twee humane klassen binnen het project ‘Het spel van de waanzin’ ook naar het Guislain museum geweest. Na een voormiddag vol illusies en gezichtsbedrog was het tijd geworden om wat meer te weten te komen over het Guislain museum. Het Guislain museum was maar 5 km verwijderd van het illuseum. Dit was dus een korte rit! Voor de rondleiding in het Guislain begon kregen we eerst middagpauze. In een zaaltje dat voor mij precies een plaats was waar ‘zieken’ hun familie spraken, hier mochten wij onze boterhammetjes eten. Hierna wandelden we nog even in de tuin van het Guislain museum. Met een aantal leerlingen van mijn klas ging ik even op een bankje zitten. Een meneer stapte naar ons toe en vroeg ons of wij sigaretten hadden. Volgens mij was deze persoon een geesteszieke, maar dit zei ik natuurlijk niet luid op. Enkele minuten later stapte deze man opnieuw naar ons toe. Heel akelig! Ik had niet verwacht dat deze mensen gewoon zo dicht bij ons mochten. Na de middagpauze begon er een rondleiding in het Guislain museum met een gids. We werden naar de zolder van het museum gebracht. We konden niet in het begin van de rondleiding starten, omdat we niet de enige school waren die een rondleiding kregen. Jammer, maar dus begonnen we de rondleiding een beetje verder. We zagen op de zolder vele foto’s hangen, deze grepen me echt heel erg aan. Mensen die aan geestesziekte lijden, zien er niet uit als gezonde mensen. Als mensen vroeger in het Guislain niet rustig waren kreeg ze een soort van jas, waar ze hun armen ook niet in konden bewegen. Zo werden ze in een bed gelegd die werd gesloten. Dit werd zeer vaak gebruikt, maar er waren vroeger zeker nog andere manieren om geesteszieken rustig te krijgen. Mensen werden zonder ze het zelf wouden in een heel warm bad gelegd. Als ze hierin lagen waren ze ook vastgebonden, er werd een laken om het bad gespannen. Dit laken zorgde ervoor dat de ‘zieken’ niet konden ontsnappen.
Vroeger werden de behandelingen bij mensen die een geestesziekte hadden zoals schizofrenie op een barbaarse manier uitgevoerd. De pulsen, die werden toegediend, werden op een veel te hoge manier door de hersenen gestuurd. Dit was niet alleen slecht voor de patiënten maar ze waren ook nog bij bewustzijn, waardoor dit ook pijnlijk was. In die tijd waren er nog geen middelen om de schizofrene persoon onder narcose te brengen. De shocktherapie bracht een kunstmatige epilepsieaanval teweeg, waardoor de patiënt hevig begon te schokken. Om ervoor te zorgen dat de behandelden niet uit het bed zou vallen of weg zou kunnen lopen, werden ze met riemen en dwangbuizen aan het bed vastgebonden. Ook uit voorzorg werden er twee spatels in de mond geplaatst, zodat ze niet op hun tong konden bijten. Doordat de patiënten bij bewustzijn waren en de schokken door hun lichaam voelden gaan, spanden ze hun spieren op. Dit zorgde voor ontwrichte schouders en andere letsels. Ook werd er geen rekening gehouden met de patiënten hun wil. Vele mensen wisten hoe onmenselijk de behandeling was en waren hier tegen. Dit hield de dokters niet tegen om de behandeling toe te dienen. De artsen waren ervan overtuigd dat de behandeling efficiënt was, hoewel er hierover nog geen onderzoek was gevoerd. Ze besloten zonder toestemming te vragen aan de patiënten of de behandeling werd toegediend of niet. De patiënt had bij deze beslissing helemaal geen inspraak.
Na deze vele interessante informatie te hebben kregen, kregen we nog de tijd om vragen te stellen. Als laatste kregen we nog een kwartiertje de tijd om rond te wandelen in het Guislain museum. Daarna vertrokken we om 15u 30 terug richting Halle.
Dit bezoek aan het Guislain museum was een leerrijke ervaring voor mij. Ik ben zeer veel te weten gekomen over geestesziekten als schizofrenie, depressie, ... . Hoe je het moet behandelen? Wat zijn de verschillen omtrent de behandelingen tegenover vroeger en nu? Kortom een heel boeiende dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten