Collage - Hasta La Vista

Reactie op de recensie van Alex De Rouck

Mijn mening sluit volledig aan bij de mening van Alex De Rouck

In de eerste alinea haalt de recensent aan dat het belangrijk is een doel in het leven te hebben. Deze drie gehandicapte Lars, Philip en Jozef hebben ook een doel in het leven , dit is namelijk eens met een vrouw naar bed gaan. Ik vind het heel mooi dat deze mensen ondanks hun handicap alleen op reis vertrekken zonder hun ouders, er gaat enkel een  verpleegsters mee als chauffeur. Ik vind dat deze drie gehandicapte veel moed en wellust uitstralen.

De drie gehandicapten hebben elk hun eigen handicap waarmee ze zo goed mogelijk proberen om te gaan. Philippe is ongeveer volledig verlamd en kan niets meer alleen, hij heeft altijd de hulp nodig van zijn ouders. Lars heeft een tumor en is van zijn middel verlamd. Daarnaast is de iets oudere  Jozef blind en is hij afhankelijk van zijn wandelstok. Philip is de jongen die helemaal verlamd is, maar toch is hij degene die de reis in de puntjes organiseert. 

Wanneer het noodlot toeslaat: Lars er slecht aan toegaat en terug een aanval krijgt. De ouders besluiten dat Lars niet mee kan gaan op reis met Louis en Jozef. Lars vind het heel erg dat hij niet mee kan gaan. Maar uiteindelijk besluiten de drie vrienden toch te vertrekken zonder dat hun ouders er iets van weten, enkele de jongere zus van Lars is op de hoogte. Ik vind het heel goed dat de vrienden toch besluiten om te vertrekken. Het is belangrijk dat de laatste weken, laatste maanden, … van Lars met schoonheid worden afgesloten. De reis samen met zijn twee vrienden is dus eigenlijk de ideale afsluiter. De begeleidende chauffeur verandert op het laatste ogenblik, de verpleegster Claude vergezeld de drie vrienden. Wanneer de vrienden Claude voor het eerst zagen, hadden ze geen zin meer om te vertrekken. Ook wanneer ik ‘Claude’ voor het eerst zag, vond ik het een vrouw waarmee ik niet onmiddellijk mee op reis zou vertrekken. Maar naarmate de vrienden Claude beter leerde kennen, ontstond er een zekere band tussen hen. 

Ik ben het volledig eens met de recensent dat deze film niet volledig bestaat uit humor. Tijdens de film kan men zowel lachen, alsook een traan laten. Zeker bij het einde van de film wanneer Lars  het leven begaf. De drie vrienden en Claude overnachtten op het strand, wanneer het terug ochtend werd ontdekt,  de volledig verlamde Philip zijn vriend in zijn rolstoel in de zee. Philip roept meermaals Lars, maar Lars reageert niet, dus gaat Claude van dichterbij kijken en stelt vast dat Lars niet meer ademt. 

De recensent Alex De Rouck vond de vertolkingen van de acteurs perfect en daarmee ga ik volledig akkoord. De drie gehandicapte jongens tonen dat men het leven als gehandicapte niet zomaar moet opgeven. Het is niet omdat je gehandicapt bent, dat het leven geen zin meer heeft. De drie vrienden genieten van hun reis samen met verpleegster en chauffeur Claude.

De film ‘Hasta La Vista’ haalde al 3 prijzen zoals ook vermeld staat in de recensie. Ik vind persoonlijk dat deze prijzen zeer verdiend zijn. De film straalde één en al professionaliteit uit!

Ik kan besluiten dat deze Nederlandstalige film een ware ontdekking was. Ik heb met volle teugen van deze film genoten. Het verhaal zat heel goed in mekaar en werd op de juiste momenten gecombineerd met humor. In de toekomst zou ik nog filmen willen gaan kijken waar deze acteurs een rol in vertolkten. Ook een film van Enthoven kan ik zeker appreciëren. Ik kan deze film ‘Hasta La Vista’ omschrijven als een fantastische, humoristische en emotionele film.

Recensie van Alex De Rouck op de film 'Hasta La Vista'

Hasta La Vista !

Altijd goed om een doel te hebben in het leven: of het nu een Heilige Graal, een witte walvis of “another fine mess” is. Philip, Lars en Jozef hebben ook een doel: van bil gaan ofte poepen zoals het in “Hasta La Vista” plastisch wordt uitgedrukt. Kortom, ze willen ooit eens met een vrouw naar bed: een meer dan redelijke wens als je weet dat het drietal gehandicapt is.

Philippe (Robrecht Vanden Thoren) is de initiatiefnemer van het idee om met een busje (en begeleiding van een verpleger) naar het bordeel El Cielo in Spanje te reizen: een plaats van plezier waar de meisjes zich speciaal toeloeggen op de seksuele wensen van gehandicapten. Hij stippelt de ganse reis uit, inclusief stops in Parijs en langs een wijnroute in Zuid-Frankrijk. Philippe is zo goed als volledig verlamd, is aan zijn rolstoel gekluisterd en kan zichzelf nauwelijks behelpen. Zijn ouders moeten hem elke avond in bed leggen, en het enige dat de jongeman figuurlijk op de been houdt is zijn gevoel voor humor en zijn dromen. Eén daarvan is dus ontmaagd te worden, als het even kan in Spanje. Hij krijgt zijn twee boezemvrienden zover dat ze hem vergezellen: Lars (Gilles De Schrijver, bekend van de tv-reeks/binnenkort film “Code 37”) die door een tumor vanaf zijn middel verlamd is en dus ook in een rolstoel zit en de iets oudere en bijna blinde Jozef (Tom Audenaert). Het drietal slaagt erin om hun ouders te overtuigen dat er niets kan mislopen tijdens hun “wijnproefreis” en dat ze in goede handen zijn bij een begeleider/verpleger die al ettelijke reizen ondernam met gehandicapten.

Tot wanneer het noodlot toeslaat: Lars krijgt een nieuwe aanval en zijn ouders verbieden hem de reis te ondernemen. Lars zet echter door en glipt ongemerkt het huis uit (zij het met een beetje steun van zijn jongere zus), net zoals Philippe en Jozef, zodat de reis toch kan doorgaan. Zij het niet met de oorspronkelijke begeleider, daar die het niet kan riskeren om de trip te ondernemen zonder de expliciete toestemming van de ouders. Hun nieuwe begeleider wordt Claude (Isabelle de Hertogh), een op het eerste zicht weerbarstige vrouw die echter algauw de steun en toeverlaat zal worden van haar drie passagiers. En vice versa.

De synopsis van “Hasta La Vista” klinkt ontzettend melig, gelukkig is de film dat geenszins. Noch is het een portie onderbroekenlol zoals de affiche doet uitschijnen. “Hasta La Vista” is integendeel een fijne prent die garant staat voor de spreekwoordelijke lach en traan, maar vooral scoort omdat regisseur Geoffrey Enthoven (“Vidange Perdue”, “Happy Together”, “Meisjes”) perfect de balans vindt tussen de twee. De humor is waarachtig, de dramatiek nooit geforceerd. Wat maakt dat “Hasta La Vista” veel meer is dan zomaar een prent over gehandicapten op zoek naar seks. Die synopsis van een zin is immers een platitude die de prent zeker geen eer aandoet. Maar wel perfect is als lokaas om het publiek in grote getale in de zaal te krijgen natuurlijk. “Hasta La Vista”” is in de eerste plaats een sterk doorleefde roadmovie over zelfontdekking en –appreciatie. En is trouwens gebaseerd op het ware verhaal van de in Leeds wonende Amerikaan Asta Philpot die al zijn hele leven in een rolstoel zit. En die in 2006 daadwerkelijk, samen met twee andere gehandicapten, naar een bordeel in Spanje reisde om er zich te laten ontmaagden. Wat dan weer dienst deed als onderwerp van een BBC-reportage uit 2007 en werd opgepikt door producer Mariano Vanhoof die er het perfecte opstapje voor een langspeelfilm in zag.

Veel hebben Enthoven en scenarist Pierre De Clercq (“Flikken”, “Windkracht 10”) te danken aan de vertolkingen. Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schrijver leggen zowel de kleine kantjes als de kracht van hun personage mooi bloot, en Tom Audenaert slaagt erin om mooie dingen te doen met het “comic relief” van de blinde Jozef. Ook de bijrollen zijn prima: Isabelle de Hertogh is een revelatie als Claude, en Johan Heldenbergh excelleert in een kleine rol als Lars’ vader (er is een mooi in beeld gebrachte confrontatie tussen de twee die de kracht van de film perfect weergeeft). Voeg daar een geïnspireerde regie bij (de slotscènes zijn ontroerend in hun eenvoud) en je hebt een prent die het verdient om door een zo groot mogelijk publiek omarmd te worden. Dat hadden de organisatoren van het festival in Montréal alvast goed begrepen, en “Hasta La Vista” ging er zowaar met drie prijzen aan de haal: de grote prijs, de publieksprijs en de prijs van de oecumenische jury. Net als Hans Van Nuffels “Adem” vorig jaar is “Hasta La Vista” een potentiële ziekte of taboe van de week-prent die écht ademt en resoneert. Of hoe “le cinema flamans” steeds meer wel dan niet van de juiste oren en poten is voorzien. 

Alex De Rouck

Foto's: K.F.D.
© Tekst 2011 Filmfreak.be 

Bron: http://filmfreak.be/index.php?module=filmfreak&func=viewpub&tid=1&pid=10950&title=Hasta.La.Vista.

Tweede cultuuruitstap: 'Hasta La Vista' (Film)

In de categorie film heb ik gekozen voor de film ‘Hasta La Vista’ van Goeffrey Enthoven. Ik ga deze film vanavond (12 november 2011) gaan bijwonen in de Kinepolis te Brussel. Deze film begint omstreeks 19.45. Ik ga samen met mijn zus en mijn vader kijken naar ‘Hasta La Vista’.

Ik heb voor deze film gekozen omdat er al veel goeds over werd verteld, o.a. in de journaals, in de klas, … . Het is een Nederlandstalige film waar veel pit in zit! ‘Hasta La Vista’ blaakt van humor en niet altijd even mooi taalgebruik. Mijn verwachtingen zijn zeer hoog, ik ben zeer benieuwd om deze film vanavond met mijn eigen ogen te kunnen zien.

In de film ‘Hasta La Vista’ zijn er acteurs die ik al eerder gezien heb in programma’s en films. Zoals o.a. Gilles De Schrijver, Johan Heldenbergh,… . Gilles De Schrijver is bekend van zijn rol in ‘Code 37’, in dit programma vertolkte hij naast Veerle Baetens ook een rol als zedeninspecteur. Daarnaast is Gilles De Schrijver mij ook bijgebleven met zijn rol in de film ‘Ben X’. Zijn rol in de film ‘Ben X’ vond ik werkelijk verbluffend. De acteur Johan Heldenbergh vertolkte een rol in de film ‘Aanrijding in Moskou’ en was ook te zien in ‘De helaasheid der dingen’ van Dimitri Verhulst. De regisseur  van Hasta La Vista Goeffery Enthoven was ook de regisseur van de TV episode ‘Sara (2006). Deze TV heb ik op de voet gevolgd. Voor de rest blijft de regisseur mij onbekend.

Collage - Dit is alles

Mijn verslag van dit theater

Sinds kort is in Bozar tijdens ‘theater op de middag’, een voorstelling te bewonderen genaamd ‘Dit is alles’. De acteurs van deze voorstelling zijn bekend onder het publiek. De actrice is Marieke Dilles die eerder al te zien was in ‘De smaak van de Keyser’, ‘Het goddelijke monster’, ‘Dossier K’ en ‘Zot van A’. De acteur is Sam Wauters, die in het dagelijkse leven bekend is als zanger. De voorstelling is gebaseerd op het boek ‘Dit is alles’ van Aidan Chambers uit 2007. Marieke Dilles vervult in het stuk de rol van Cordelia Kenn, zij is een twintig jarig meisje en is zwanger van een dochter. Sam Wouters vervult in het stuk de rol van William Blacklin, hij is de jongen waar Cordelia verliefd op is en William is gepassioneerd door bomen. Marieke Dilles maakt videofragmenten, luisterfragmenten, dagboek voor haar ongeboren dochter, waar ze alles vertelt wat er gebeurde tussen haar 15^de en 20^ste.

Bij het maken van een voorstelling moet er rekening gehouden worden met verschillende zaken. Een theaterstuk bevat verschillende elementen, er zijn namelijk 13 theatertekens. Ik wil vier theatertekens van naderbij bekijken. De 4 theatertekens waarover ik iets meer zal vertellen zijn kostuum, ruimtegestiek, nabijheid/proxemiek en rekwisieten.

De 2 acteurs kozen niet voor het dragen van een speciaal kostuum. Zowel de actrice en de acteur droegen hedendaagse kledij. Marieke Dilles droeg een kleedje met daarover een groene pullover en haar schoenen waren simpele laarzen. De acteur droeg een beige broek en een blauwe top en als schoenen koos de acteur voor simpele sportschoenen. Ik kan besluiten dat de kostuums van de acteurs neutraal zijn. De 2 acteurs zijn afkomstig uit een ‘gewoon’ gezin in het stuk, dit kan je namelijk zien aan de kostuum waar de acteurs voor gekozen hadden.

Naast de kostuums zou ik ook iets meer willen vertellen over de ruimtegestiek. De acteurs komen niet beide het podium op. De acteur William Blacklin bevond zich al op het podium voor het stuk begon. Hij zat namelijk voor zijn piano, hij wachtte tot het stuk begon. Daarnaast was de actrice Cordelia Kenn nog niet te zien op het podium, zij kwam het podium pas op als de lichten in de zaal gedempt werden. Op het ogenblik dat in de zaal de lichten gedempt werden, kwam Cordelia Kenn het podium op en zette zich onmiddellijk op een stoel achter de houten wand. Met de ruimtegestiek wordt ook bedoeld de ruimte dat tijdens een stuk benut wordt. De acteurs bleven niet heel het stuk op dezelfde plaats staan, er was sprake van beweging. William Blacklin bleef niet heel het stuk voor zijn piano zitten. Hij stond bijvoorbeeld recht wanneer hij vertelde over zijn passie voor bomen tegen

Cordelia. Een ander voorbeeld konden waarnemen op het einde van het stuk, William vertelde wat er gebeurde na de dood van Cordelia bij dit vertellen keek hij het publiek in de ogen.

Cordelia benutte zeker de ruimte ten volle. Ze bevond zich zowel vooraan, in het midden en achteraan op het podium.

Gedurende het stuk viel mijn oog ook op de nabijheid/proxemiek, de houding die de personages tegenover elkaar aannemen. Men kon tijdens het stuk zowel zien dat de acteurs elkaar aankeken, aanraakten en dicht bijeen/ ver uiteen stonden. De acteurs keken elkaar bijvoorbeeld aan op het ogenblik dat Cordelia beweerde dat William haar bedroeg met een ander meisje. Het aankijken gebeurde zeer weinig in het stuk, dit komt doordat William zich vaak richtte naar zijn piano. Het aanraken gebeurde op het einde van het stuk wanneer Cordelia en William in elkaars armen lagen op het podium. Over het algemeen bevonden de twee acteurs zich ver uiteen, bijvoorbeeld op het moment dat Cordelia haar verhaal vertelde tegen de camera en William zich naar zijn piano richtte.

Het 4^de theaterteken waarover ik iets meer wil vertellen zijn de rekwisieten. Er werden verschillende rekwisieten gebruikt en er lagen ook verschillende rekwisieten links op het podium. Cordelia maakte tijdens het stuk het meeste gebruik van rekwisieten. Ze maakte o.a. gebruik van boeken, nagellak, spraakrecorder, dagboek, notaboekje, camera, witte verf, verfborstel, … . De spraakrecorder werd in het stuk gebruikt terwijl de actrice belangrijke boodschappen wou meedelen aan haar toekomstige dochter. Naast luisterfragmenten wou ze ook zorgen voor beeldfragmenten voor haar ongeboren dochter. Voor het opnemen van de beeldfragmenten plaatste Cordelia zich op een stoel achter de houten wand en richtte zich naar de camera. Ze wou haar ongeboren kind alles vertellen van wat er gebeurde tussen haar 15^de en 20^ste. Cordelia vertelde bijvoorbeeld over een dag uit haar verleden dat ze met haar ouders doorbracht in Engeland. Deze dag wou ze ook aan het publiek meegeven, door op het podium met witte verf de belangrijke plaats in Engeland na te schilderen. Men kan besluiten dat er veel wissels zijn bij het gebruik van rekwisieten bij Cordelia, maar daarentegen zijn er weinig wissels waar te nemen bij William.

Na het waarnemen van het stuk kan ik besluiten dat er een goede samenhang was tussen de verschillende theatertekens. Er is namelijk een verband tussen de kostuums en de rekwisieten. De acteurs droegen elk hun kostuum bijpassend bij hun rol, maar daarnaast lagen er ook kledingsstukken van Cordelia op het podium. Deze kledingsstukken kan men beschouwen als rekwisieten tijdens het stuk. Dit rekwisiet benutte zij terwijl ze haar woede uitte en haar hoofd verborg onder de kledingstukken. Daarnaast is er ook een verband tussen de ruimtegestiek en de nabijheid/proxemiek. Bij het begin van het stuk waarneer de lichten gedempt werden, kwam Cordelia Kenn het podium op en zette zich onmiddellijk op een stoel achter de houten wand. Terwijl ze dit deed was er geen oogcontact met William Blacklin, ze keken elkaar niet aan.

Extra: 'Dit is alles' (podium)

Op dinsdag 25 oktober zijn de humane klassen samen rond 11u vertrokken richting Brussel. Op dinsdag middag kan men in bozar tijdens 'theater op de middag' genieten van een prachtig theater. We zijn naar dit theater gaan kijken voor het vak Nederlands. Voor we naar dit theater gingen, kregen we les over de theatertekens. Er zijn namelijk 13 theatertekens. Tijdens het stuk moesten we aandachtig kijken om een verslag te kunnen schrijven rond 4 theatertekens. Hieronder vinden jullie mijn objectief verslag.

Ik kan eigenlijk besluiten dat ik met volle teugen heb genoten van dit theater. Om het met één woord te omschrijven, 'prachtig'. De 2 acteurs waren briljant in mijn ogen en brachten het verhaal goed over bij het publiek. Het theater 'Dit is alles' is een aanrader voor iedereen!

Collage - Sleeping Beauties

Reactie op de recensie van Ruben Nollet

Ik ga volledig akkoord met de mening van recensent Ruben Nollet. De tentoonstelling ‘Sleeping Beauties’ laat je meevoeren in een droomwereld. Terwijl je door de tentoonstelling loopt wordt je geconfronteerd met nachtmerries, dagdromen en intieme slaaptaferelen. Bij het binnenstappen van het kasteel ben je meteen in de sfeer van dromen, slaaptaferelen,… . Dit komt namelijk doordat er prachtige muziek gespeeld wordt. Het is eigenlijk zoals de recensent beweert niet toevallig dat je wordt verwelkomd door stemmen van Emmylou Harris, Alison Krauss en Gillian Welch met het liedje ‘Go to sleep’. Met dit liedje willen ze de bezoeker meevoeren in een droomwereld, deze muziek helpt om meer te genieten van de tentoonstelling.

De tijdelijke tentoonstelling van ‘Sleeping Beauties’ staat mooi in contrast met de permanente collectie van het Kasteel. Hiermee ben ik het volledig eens met de recensent, de tijdelijke en permanente collectie vullen elkaar mooi aan en het is zeker geen foute combinatie in  mijn ogen. Zowel hedendaagse kunstwerken als kunstwerken die iets ouder zijn blijven de mensen aanspreken. 

‘Sleeping Beauties’ is veel meer dan enkel het grote schilderij van Spencer Tunick van 800 naakte mensen rond het kasteel van Gaasbeek. In de tentoonstelling konden we ook genieten van mooie schilderijen, originele kunstwerken zoals het kunstwerk waar een jongen slaapt in zijn bed en boven hem een paard staat. Je wordt eigenlijk geconfronteerd met dromen die in werkelijkheid niet vaak voorkomen, … . Als mensen zich iets proberen voor te stellen bij een droomwereld, dan denken ze aan de kleur roos. Maar Spencer Tunick wil geen sprookjesachtige tentoonstelling maken, hij houdt liever van donkere kleuren zoals bijvoorbeeld pik donkere kamers.

In deze recensie worden drie betoverende kunstwerken aangehaald namelijk de kalkstenen slaapzak, Listening Figure en de man met de matras. Deze werken lieten ook bij mij een indruk na. Ik vond deze werken heel mooi, voor mij zijn het eigenlijk sprekende beelden. Bij elk van deze beelden vond men namelijk een vraag, hierbij kon men dan verder bij nadenken. Een voorbeeld van zo’n vraag: Is het een steen of een slaapzak? Deze vraag vond men bij de kalkstenen slaapzak van Kim De Ruysscher. Moest men van ver kijken naar het kunstwerk zou men wel kunnen denken dat dit een simpele steen is, maar van dichtbij zie je de duidelijke vormen van een slaapzak. Ik zou de kalkstenen slaapzak in één woord omschrijven als, prachtig.

In de gangen van het kasteel kon men kleine werken waarnemen. Ik vond eigenlijk wel dat deze werken er moeten hangen. Deze werkjes zorgden voor een beetje afleiding, maar deze kunstwerken waren in mijn ogen zeer subliem.

Als andere mensen mij zouden vragen of deze tentoonstelling een aanrader is, dan zou ik zeker niet twijfelen om ‘ja’ te zeggen. Deze tentoonstelling was voor mij zeker een ontdekking. Voor ik naar de tentoonstelling ging werd ik al voorbereid door het filmpje dat getoond werd op het journaal. Dat filmpje zorgde ook voor de aanzet en bezorgde me eigenlijk hoge verwachtingen. Ik vind ‘Sleeping Beauties’ een zeer originele tentoonstelling met fantastische kunstwerken van o.a. Spencer Tunick. Zijn idee om een schilderij te maken van 800 naakte mensen rond het kasteel van Gasbeek, is eigenlijk briljant. Als je kijkt naar het kunstwerk, geeft het een speciaal effect. Na het bezoeken van het kasteel bleef me ook nog iets bij, namelijk de donkere kamer waar een televisie stond. Op de televisie zag men een slapend meisje en op de muren in die kamer werden haar dromen weergegeven. Dit gaf een zeer mooi effect!

Ik zou zeker nog naar tentoonstellingen willen gaan kijken van Spencer Tunick. Ik vind persoonlijk dat deze kunstenaar zeer veel talent heeft en origineel uit de hoek komt. Mijn besluit staat vast dat zondag 16 oktober voor mij een ware ontdekking was met blijvende herinneringen.