Ik heb in dit eerste trimester 3 culturele uitstappen gemaakt..
Ik moet toegeven, het was echt de moeite waard.
Mijn beeld over kunst is veel ruimer geworden.
Ik hoop dat in het volgende trimester mijn mening niet verandert!
Tot het volgende trimester
zondag 5 december 2010
Mijn reactie op de recensie van Matthias Depoorter
Mijn mening over de recensie van Matthias Depoorter. Hij vindt Wim Delvoye een beetje naar de zwakke kant deze keer. Hij komt niet straf uit de hoek. Meneer Depoorter vindt het niet boeiend genoeg om te blijven kijken. Mijn mening verschilt duidelijk met de mening van Meneer Depoorter. Ik vond het aangenaam Wim Delvoye eens op een andere manier aan het werk te zien. Het moeten niet altijd getatoeëerde varkens zijn. Er mag ook tijd gemaakt worden voor vernieuwing. Er zijn drie zalen in Bozar volledig gericht naar Wim Delvoye’s werken. Er waren zowel de schetsen als de uitvoering ervan aanwezig. Het is speciaal dat je ziet wat zijn uitwerking is, dat het niet enkel blijft bij schetsen. Als je iets in werkelijkheid ziet dan is dit toch veel aantrekkelijker. Of niet soms? Dit is alvast mijn oordeel. Ik vond de uitwerking heel mooi en stijlvol. Naast de mooie uitwerking van de schetsen was er in één van de zalen een gebouw nagemaakt. Het was echt heel mooi! Hoe iemand zo precies een gebouw kan namaken. Ongelooflijk! De afwerking daarvan was heel mooi, tot in de details klopte het. Het was briljant. Ik heb daardoor ook veel bewondering voor Wim Delvoye. Het platje klopte perfect, er was een mooie compositie. De uitwerking van de helixen waren zowel in goud als in het zilver. Het leuke hieraan is dat Wim Delvoye altijd maar blijft uitproberen. Wat zal de mensen het meeste aanslaan? Mij kan het allemaal bekoren, de uitwerking is zowel in het zilver als in het goud geslaagd. Na dat ik de kunstwerken van Wim Delvoye had bestudeerd had ik ook veel zin om eens te gaan kijken naar de gotische toren die hij zelf had gemaakt. Ik had het al op de televisie gezien, op het internet en in kranten gezien. Maar nu wou ik het eens met mijn eigen ogen gaan bewonderen. Iets wat in de krant of op internet staat zegt niet zoveel als je het in het echt ziet. De toren bevindt zich op het paleis van Schone Kunsten. Door dat deze mooie toren zo hoog staat versterkt hij de skyline van Brussel. Ik vond het heel mooi daarom wou ik graag een foto met als achtergrond de prachtige toren.
Ik vond de tentoonstelling en de gotische toren heel mooi gevonden en uitgewerkt. Beide boeide me zeer. Ik vond de vormen, lijnen, compositie, … heel juist. Ik vind dat Wim Delvoye’s andere kant zeker mag gezien worden. Ik vind deze kant van hem zelfs mooier, stijlvol en toch zeer speciaal. Als er binnen enkele jaren nog een tentoonstelling zou komen in Bozart rond Wim Delvoye. Dan twijfel ik niet en ga ik er zeker naar toe. Want het was de moeite waard. Ik raad andere aan zeker ook eens een kijkje te gaan nemen. Het is nog niet te laat want de prachtige tentoonstelling loopt tot zondag 23 januari 2011.
Recensie van Matthias Depoorter
Recensie
Matthias Depoorter
Matthias Depoorter is recensent Expo.
Expo: Knockin’ on heaven’s door
BOZAR presenteert na een decennium van afwezigheid in eigen land, Wim Delvoye met Knockin’ on heaven’s door (***).Knock knock
Focuspunt is Delvoyes metershoge gotische toren gemaakt van staal dat ultrafijn door een laser gesneden werd. De fijnmazige toren heeft men op het dak van het Paleis voor Schone Kunsten een plaatsje gegeven, alwaar hij moet dialogeren met de concurrerende torens van de Brusselse skyline, of tot in de hemel reiken en er – jawel - aankloppen. Tour luidt een nieuw hoofdstuk in Delvoyes carrière in. Dit is niet onweerstaanbaar grappig, kritisch of nihilistisch. Hier spreekt poëzie en de charme van onuitvoerbare dromen uit; onder andere van een jongen die de grootste toren wil hebben.
Dat laatste blijkt uit de grote prent op de expo. Een reusachtige versie van de gotische spits torent boven het oude Brussel uit. Niet zo fijnzinnig is het gegeven dat de prent nogal bruut oogt en de toren van het stadhuis alle finesse verloren heeft. Delvoyes gevaarte steekt er bijgevolg ook esthetisch bovenuit. Men kon dit charmanter opgelost hebben.
Waarom hangt men deze prent niet pontificaal in de centrale ingang van de expositieruimte van het Paleis? Qua scenografie en dramatiek zou dit moeilijk te kloppen zijn. Het effect kan overeenstemmen met de wens om in het stadsbeeld aanwezig te zijn. Men wil de mensen in de publieke ruimte raken, bespelen. Of zoals Delvoye het amusant verwoordt: “Net daarom past die toren niet in een salon.”
In de catalogus wringt men zich in allerlei bochten om het Torenproject te duiden als een humanistische droom en een verlangen naar een ideale stad. Klinkt allemaal zeer beladen, en net iets te zwaar op de hand.
Sculpturen
De expo vangt aan in de koninklijke rotonde, alwaar enkele gepolijste bronzen sculpturen de bezoeker opwachten. Twee bustes en een Daphne en Chloë zijn opgevallend getorst, alsof Picasso en Boccioni een robbertje gevochten hebben. Knap gemaakt, maar te steriel qua zegkracht.
Inventiever zijn de dubbele helices met bronzen gekruisigde Jezusfiguren. Om hen van een context te voorzien, maakte Delvoye schetsen waarin ze in een omgeving geplaatst werden. Die schetsen zijn helemaal niet slecht, en behoren tot het beste van wat er te beleven valt. Aansluitend op Knockin’ on heaven’s door is er de degelijke tentoonstelling rond Lucas Cranach de Oude. Op het einde van dat parcours botst men op zo’n bronzen sculptuur van Delvoye. Jammer dat het duo elkaar niet aanvult of tegenspreekt. Het oogt te artificieel en werkt bijgevolg niet.
Volwassen
Delvoye beweert dat hij volwassen geworden is; dat zijn equipe beter weet hoe een expo opgesteld, gearrangeerd of geconcipieerd moet worden. Dat geloven we best, maar spannender is het er in BOZAR niet op geworden. Een Delvoye die niet uitdaagt, is die wel boeiend genoeg om te volgen?
Het minder fijne nieuws is dat de expo wat tegenvalt. De klinische ruimten inspireren niet en dat geldt ook voor de helft van het spaarzaam geëxposeerde materiaal. De klop op de hemelpoort mist grandeur. De punch die van Cloaca uitging, en gaat - wanneer heeft men zo’n uppercut ooit verteerd? – is vervangen door onschuldige ornamentiek. Premier Yves Leterme oppert in de catalogus: “But art also challenges us and shocks us; it rocks our certainties, the way we view the world.” Maar net dat doet hij niet meer: Delvoye charmeert en brengt een visueel charmante sculptuur.
Delvoye plant een soort kathedraal om er al zijn werk in onder te brengen en er een godsdienst voor de kakmachine te installeren. Maar een gebouw maken of daarover dromen in functie van een omkadering of een gotisch etalageraam voor het oeuvre, lijkt ons niet zo interessant. Is het echt al tijd om een schrijn voor het eigen oeuvre te vervaardigen? Men stelt vaak dat de kunst van Delvoye veelzijdig is, en dat is ook zo, maar het is eveneens onevenwichtig op het vlak van de kwaliteit. Kwam Cloaca te vroeg? Of wachten we gewoon zijn nieuwe religie af? Daar zit beslist vuurwerk in.
Interessant is het gegeven dat de toren een work in progress is. Bij Delvoye krijgt men het gevoel dat de man niet graag stilstaat: hij weigert om vakantie te nemen. Vakantie is iets voor mietjes. Hij verafschuwt het, is er misschien bang voor. En misschien ook bang voor de dood als hij tracht bij de hemel aan te kloppen.
De potsierlijke uitleg over humanistische idealen botst met Delvoyes boeiende zoektocht doorheen de architectuurgeschiedenis, op zoek naar de ideale vorm voor zijn toren. Of met zijn scabreuze humor en gewiekste kritiek die in de “röntgenramen” nog altijd opduiken. Als tentoonstelling is dit niet het hoogste goed, maar van de toren doen we liever niets af. Tip: mis de “Wim shop” niet!
Knockin’ on heaven’s door
Tot 23/01
BOZAR
Ingang via de Koningsstraat 10
Website
Matthias Depoorter Tot 23/01
BOZAR
Ingang via de Koningsstraat 10
Website
http://knack.rnews.be/nl/actualiteit/opinie/recensies/matthias-depoorter/expo-knockin-on-heaven-s-door/opinie-1194848780352.htm
Expo: Wim Delvoye Knockin' on heaven's door
Categorie: Expo
* tentoonstelling: Wim Delvoye
Knockin' on heaven's door
In de herfstvakantie was ik al een film gaan bekijken en op de laatste dag van de herfstvakantie besloot ik iets te doen rond het thema Expo. Ik heb namelijk gekozen voor een tentoonstelling van Wim Delvoye genaamd “Knockin’on heaven’s door”. Op zondag 7 november ben ik samen met mijn ouders en zus met de auto naar Brussel gereden. Mijn ouders maakte een wandeling terwijl ik en mijn zus onze weg zochten in Bozar. We stapten Bozar binnen rond 15u30 en we hoopten Wim Delvoye’s werken eens op een nieuwe, andere manier te kunnen bewonderen. Ik had namelijk al eerder gehoord van Wim Delvoye in de lessen cultuurwetenschappen van het 4de middelbaar. In deze lessen hadden we een aantal kunstenaars besproken en Wim Delvoye was er één van. We hadden twee kunstwerken besproken namelijk de cloaca en de getatoeëerde varkens. Ik vond deze kunstenaar heel apart en toch speciaal. Hij maakt van heel gewone voorwerpen iets heel speciaals. Ik vind de cloaca iets heel verdenkend, niet veel kunstenaas zouden hierop komen. Wie denkt eraan het menselijk spijsverteringsstelsel te ontwerpen? Dit vraagt iedereen zich toch af! Waar blijft hij het toch halen? Deze voorstelling die loopt van woensdag 20/10/’10 t.e.m. zondag 23/01/’11 verwachtte ik veel van enerzijds omdat ik de kunstenaar al en beetje ken en anderzijds omdat ik weet dat hij steeds straf uit de hoek komt. Hopelijk laat hij zijn ideeën de vrije loop om mij te overtuigen en me te laten genieten van begin tot het einde! …
Reactie op de recensie van Tom De Vreese
Mijn reactie op deze recensie van Tom De Vreese. Ik ben met vele punten akkoord die Tom De Vreese aanhaalt. Ik vind deze film net als Tom De Vreese ideaal om het Filmfestival in Oostende te openen. Het verhaal is meeslepend en na het kijken van deze film denk je ook verder na over jou leven. Één van de hoofdpersonages is Stef Aerts (Tom in Adem), hij zou liever met zijn vrienden overal en nergens rondhangen en samen een beetje kattenkwaad uithalen. Maar door deze ziekte is hij genoodzaakt om elke maand naar het ziekenhuis te gaan. Hij neemt zijn ziekte niet ernstig genoeg maar daarnaast ziet hij hoe zijn broer Lucas wacht en wacht op een longdonor om zijn leven draaglijker te maken. Doordat Tom ziet hoe zijn broer zijn toestand steeds en steeds verslechtert, beseft hij dat mucovisidose een heel ernstige ziekte is. Tom leert in het ziekenhuis Xavier en Anneleen kennen. Xavier (Wouter Hendrickx) is iemand die zich bezighoudt met foto’s te maken onder water voor zijn job. Hij heeft een klaplong opgelopen door het veel en te lang onder water te fotograferen. Anneleen (Marie Vinck) is de vriendin van Xavier die ook lijdt aan mucovisidose. Anneleen heeft een kinderwens die Xavier niet wil vervullen. Anneleen besluit een sterke, gezonde man te zoeken als vader voor haar kind. Ik bewonder Anneleen, het houdt heel wat risico’s in als mucopatiënt om moeder te worden. Anneleen raadt Tom aan niet te lang te wachten om een vriendin te zoeken. In zijn wandeling doorheen het ziekenhuis komt hij voorbij de isolatiekamer. In deze isolatiekamer bevindt zich een mooi meisje genaamd Eline. Tom is verblindt door haar schoonheid en wil dichter bij haar komen maar dit kan jammer genoeg niet. Eline schrijft via lippenstift op haar ruit de telefoonnummer van haar ziekenhuiskamer. Eline en Tom houden met elkaar contact via de telefoon. De drie vrienden (Tom, Xavier en Anneleen) gaan samen naar zee om helemaal tot rust te komen. Daar komt Tom te weten dat er een longdonor is gevonden voor Lucas. De vrienden vertrekken terug naar het ziekenhuis zodat Tom dichtbij zijn broer kan zijn terwijl de operatie wordt uitgevoerd maar door een ongeval komen ze in de file terecht. Hierdoor is Tom te laat in het ziekenhuis en jammer genoeg haalt Lucas het niet, de donortransplantatie kwam niet tot een goed einde. Naast dit vreselijk nieuws is er ook goed nieuws, Anneleen wordt moeder van een flinke meid en hoort niets meer van de vader. Xavier en Anneleen groeien terug naar mekaar toe. Anneleen gaat Xavier beschouwen als de vader van haar meisje. Xavier en Tom gaan achteruit en liggen terug beide in het ziekenhuis. Zoals altijd zijn ze terug buren, de kamer van Xavier bevindt zich naast de kamer van Tom. De twee vrienden wachten op een longdonor. Maar Tom neemt een drastische beslissing, hij laat zich van de lijst schrappen. Na enkele dagen komt er goed nieuws voor Xavier er is een longdonor gevonden voor hem. Xavier wordt naar de operatiezaal gebracht maar door koorts kunnen ze de transplantatie niet uitvoeren. Er wordt Tom voorgesteld om bij hem de transplantatie uit te voeren. De ouders zijn dolgelukkig dat Tom akkoord gaat. Hopelijk verloopt de operatie goed en kan hij een leven opbouwen met Eline die volledig genezen verklaard is. De conclusie die Tom De Vreese maakt daar ga ik deels mee akkoord. Met de positieve punten ga ik allemaal mee akkoord. Ik vond de film ook fantastisch. Daarnaast ga ik niet akkoord met alle negatieve punten. Zoals als het eerste punt die hij aanhaalt vindt ik niet juist. In mijn ogen vonden er zich geen onwaarschijnlijkheden plaats. Met het tweede puntje ga ik wel akkoord: de oudere acteurs deden aan overacting, ze wouden zich iets te veel inleven in hun rol. Het laatste negatieve puntje vindt ik heel terecht. Ik vind het einde van de film niet goed. Je weet niet of de donortransplantatie gelukt is of de ouders van Tom en Lucas ook hun tweede zoon zijn verloren. Dit veroorzaakte bij mij grote vraagtekens die ik liever opgelost zou hebben. Ik zou het einde aanpassen, er een mooier einde van maken. Een mooi einde zou zijn dat de donortransplantatie gelukt is en dat Eline en Tom samen een mooi leven kunnen uitbouwen.
Mijn mening over deze film: een fantastische film met een mooi verhaal. Deze film was zeker een ontdekking, geen teleurstelling. De acteurs vertolkten goed hun rol zeker de jonge acteurs. Ik vind mucovisidose een ernstige ziekte en ik bewonder de mensen die zoveel doorzettingsvermogen hebben om het leven niet op te geven. Genieten tot het laatste moment is zo mooi. Als er nog een film zou uitgebracht worden met deze fantastische acteurs zou ik niet twijfelen om deze te gaan kijken in de bioscoop. Of een film over dit thema zou me ook aangrijpen, tot de laatste adem leven. ‘Adem’ is een aanrader voor mensen die houden van een aangrijpende en spannende film. Zo kom je te weten dat niet elk leven rozengeur en maneschijn is.
Recensie van de film 'Adem'
Adem 2010
Gegevensfiche:
Regie: Hans Van Nuffel
Cast: Stef Aerts, Wouter Hendrickx, Marie Vinck, Anemone Valcke, Rik Verheye, Maarten Mertens, Gijs Scholten van Aschat, Ina Geerts…
Verdeler: KFD
Genre: Drama
Filmduur: 98 minuten
Auteur: Tom De Vreese.
Recensie:
Titel: Recensie-tekst
Er kon geen betere film worden gekozen om het Filmfestival Oostende mee te openen dan 'Adem', de allereerste langspeler van Hans Van Nuffel. Het evenement in de Koningin der Badsteden legt ondertussen al vier jaar de nadruk op talent van eigen Vlaamse bodem en in deze prent verenigt de Mechelse regisseur heel wat beloftevolle jonge acteurs die hun kans om te schitteren met beide handen grijpen. De weinig evidente, maar erg meeslepende prent kreeg bovendien de steun van heel wat Vlaamse partners én van de mucovereniging – en dat laatste is, gezien het thema, helemaal niet zo vreemd als het publiek aanvankelijk zou kunnen denken.Tom (Stef Aerts) zou graag andere lucht opsnuiven, maar als mucopatiënt heeft alles wat met ademen te maken heeft meestal weinig aangename gevolgen. Als kind wist hij al dat hij later grote problemen zou krijgen, maar nu hij als jongvolwassene ziet hoe zijn broer Lucas (Maarten Mertens) wegkwijnt, wachtend op een longdonor, dringt pas echt tot hem door hoe ernstig de situatie is. In plaats van in een hoekje te kruipen en zich te verzorgen doet Tom net het tegenovergestelde. Hij is er cynisch van overtuigd dat er weinig aan zijn situatie valt te doen, wil zonder aan de gevolgen te denken profiteren van de tijd die hij nog heeft en vindt in Jimmy (Rik Verheye) de perfecte partner in crime om zoveel mogelijk regels te overtreden. Tijdens het zoveelste verblijf in het ziekenhuis leert Tom echter Xavier (Wouter Hendrickx) en Anneleen (Marie Vinck) kennen, die hem tonen dat het ook anders kan. En wanneer het klikt tussen hem en de in quarantaine geplaatste Eline (Anemone Valcke) heeft hij opnieuw iets om voor leven – mits hij eerst met zichzelf in het reine komt…
In deze op zijn zachtst gezegd fascinerende prent verdienen de jonge acteurs alle lof voor hun onwaarschijnlijk pakkende vertolkingen. Tom is een gesel voor zichzelf en zijn omgeving, maar moet om leren gaan met zowel de positieve als de negatieve kanten van het leven. Als mucopatiënt komen die slechte momenten des te harder aan, maar omringd door heel wat mensen die het goed met hem menen dringt stilaan door dat niet alles zwart of wit is. Hans Van Nuffel slijpt de vertolkingen van de diamanten waar hij mee werkt tot beelden die niet naar medelijden hengelen, maar waarin de acteurs op een erg volwassen en oprechte manier zwartgallige momenten afwisselen met aanvaarding en wederzijds begrip.
In het verhaal steken weliswaar iets te veel hoogst onwaarschijnlijke gebeurtenissen om goed te zijn en sommige oudere acteurs verdienen een flinke uitbrander voor schaamteloze overacting, maar zowel de jonge garde als de boodschap zorgen ervoor dat de kijker daar doorgaans niet al te veel aanstoot aan neemt. Wie zelf veel tijd in ziekenhuizen heeft doorgebracht zal misschien een paar keer de wenkbrauwen fronsen, maar kan anderzijds niet ontkennen dat dit een gevoelige film is, sterk opgebouwd en vol vinnige dialogen, over langdurig ziek zijn en de wil om te overleven. De personages in deze film hebben weinig tijd en willen niets missen. Welnu, wie na herhaaldelijk te zijn teleurgesteld door Vlaamse films zou twijfelen om deze prent een kans te geven hoeft niet te twijfelen: dit is evenzeer niet te missen.
Conclusie
Beoordeling:
Positieve punten:
- - Pakkende vertolkingen van een jonge cast
- - Gedurfd geregisseerd
- - De soundtrack van Spinvis & Geike Arnaert
Negatieve punten:
- - Iets te veel onwaarschijnlijkheden
- - De overacting van enkele oudere acteurs
- - Het gebrek aan afronding
Film: Adem
Categorie: Film
* Adem
Mijn tweede culturele uitstap ging door op woensdag 3 november 2010. Deze film ben ik samen met mijn ouders en zus gaan kijken in Metropolis in Antwerpen. De filmvoorstelling begon om 19.45 en vond plaats in zaal 1. Ik heb deze film gekozen omdat ik er al zoveel over gehoord had dat ik het nu wel eens met men eigen ogen wou zien. Een Belgische film die zoveel goede commentaar krijgt moet toch de moeite zijn. Mijn verwachtingen waren hoog omwille van de 4 sterren voor een eerste langspeler van Hans Van Nuffel. Daarnaast sprak het thema me ook aan, mucovisidose is een ernstige ziekte die niet geneeslijk is. Ik hoopte dat de acteurs gingen tonen, hoe zij omgaan met zo’n ziekte. Dat ze laten zien dat je niet moet opgeven maar er het beste van maken. Ik had van die ziekte al gehoord voor ik over deze film hoorde. In het programma ‘Hart voor mekaar’ lieten ze ook twee zusjes zien die beide leden aan deze ongeneeslijke ziekte. Deze twee mucopatiënten vertelden hun verhaal aan de kijkers, dit greep me. Die twee meisjes hadden zoveel doorzettingsvermogen. Dit programma zorgde dat een wens van hun uitkwam ‘samen koken met Piet Huysentruyt koken’. Jammer genoeg is één van beide overleden aan deze ziekte. Het andere meisje probeert van haar leven te genieten met volle teugen samen met haar vriend. Het verhaal van deze twee meisjes lijkt een beetje op de film Adem. Vele van de acteurs had ik al eerder gezien op televisie. Zoals bijvoorbeeld Wouter Hendrickx voor mij bekend als Dimitri (Dimi) Tersago vertolkt de rol als assistent-commissaris van Witse in de Vlaamse politiereeks Witse. Tweede bekende acteur is voor mij Marie Vinck bekend als Marie-Claire Rodenburg in de Rodenburgs. Een derde acteur Anemone Valcke voor mij bekend als Vera, zij is de dochter van Matti in de Vlaamse film ‘Aanrijding in Moskou’. Een vierde acteur is Rik Verheye bekend als zijn hoofdrol in de telenovelle Ella waar hij de rol van Anthony De Keersmaecker op zich neemt.
Abonneren op:
Posts (Atom)