zaterdag 19 maart 2011
Reactie op de recensie
‘La Finta Giardiniera’ bijwonen in De Munt was fantastisch. Ik ben het dan ook helemaal eens met de recensent, deze vind ook dat deze voorstelling sprankelend was. Wat me het meest betoverde, was het prachtige decor. Er waren namelijk een aantal bomen, ongeveer een 8-tal op het podium. Deze bomen gaven me een rustig en zomers gevoel. Daarnaast was het podium voorzien van een koelkast en een aantal zetels. Vooraan op het podium bevond zich ook een rechthoekig vijvertje, dit vond ik zeer passend en hoort natuurlijk ook bij het rustgevende. Helemaal achteraan het podium passeerde soms een bootje, dit vond ik dan ook adembenemend. Na het prachtige decor wil ik ook wel eens hebben over de acteurs, namelijk 8 personen. Deze hun stem was zeer mooi en daarnaast was de kostumering ook zeer geslaagd. De mannelijke artisten droegen mooie pakken en de vrouwelijke artiesten hadden een kleedje aan. Het aantal vrouwelijke en mannelijke acteurs was zeer gelijk verdeeld. Het decor en de acteurs moesten samen ervoor zorgen dat het publiek hun verhaal begreep. Het is namelijk niet zo eenvoudig om er onmiddellijk een verhaallijn in te zien. Wat me wel direct opviel was dat dit verhaal ‘de fantastische liefde’ wilde weerspiegelen. Maar alle relaties lopen niet altijd van een leien dakje. Als ik dit verhaal kort zou samenvatten, zou het als volgt gaan. Iedere persoon wil zijn geliefde vinden of terugvinden. Zoals bijvoorbeeld dat het dienstmeisje verliefd was op de graal. Maar dit was natuurlijk niet wederzijds. Tijdens het verhaal lopen er veel relaties stuk, maar er ontstaat ook een bloedmooie relatie. Het verhaal houdt eigenlijk een wirwar van relaties in. Maar het einde is wel zeer mooi, de graal en de gravin gaven elkaar hun ja-woord. En ze stapten samen in het huwelijksbootje en zo loopt de opera ten einde.
Ik kan naast veel goede zaken, jammergenoeg ook enkel mindere zaken opnoemen. Ik vond het stuk op bepaalde momenten zeer moeilijk te begrijpen. De relaties tussen personen waren niet altijd even gemakkelijk te volgen. Wie wilt nu met wie een relatie? Deze vraag overvalde me wel regelmatig. Een ander minpuntje is voor mij ook zeker de duur van het stuk. Het stuk duurde samen met twee pauzes inbegrepen vier uur en vijf minuten. Wat toch wel zeer lang is! Een laatste opmerking is voor mij eigenlijk de tekst (de ondertiteling aan de twee zijbeuken van de zaal) die verschijnde, soms was het moeilijk van zowel te lezen en het verhaal op het podium proberen te volgen.
Ik kan dus besluiten dat deze opera van Mozart een zeer mooie liefdesopera was ondanks enkele minpuntjes. Het was dus voor mij de eerste keer dat ik naar een opera ging. Dus was het wel zeker een ontdekking, ik kan het geen teleurstelling noemen. Naar een opera gaan zou ik zeker niet elke maand doen, maar wie weet komt het er wel nog is van. Ik had in het begin van opera’s een ander beeld, namelijk zeer saai. Maar na deze opera van Mozart zijn mijn ideeën toch lichtjes veranderd. Ik vind het wel zeer mooi hoe zang en toneel gecombineerd kunnen worden. Naar opera gaan zal vast nooit mijn favoriete bezigheid worden, ik verkies eerder een dansvoorstelling boven een opera.
Deze avond heeft wel degelijk mijn grenzen verlegd en mijn opzichten tegenover een opera veranderd. Dit vond het dan ook een hele grote stap van mij om eens naar een opera te gaan. Want meestal zie je vaak oudere mensen opera’s bijwonen.
Mijn besluit staat vast: opera’s hoeven niet altijd saai te zijn en zijn voor verschillende generaties!
vrijdag 18 maart 2011
Recensie van de opera
LA FINTA GIARDINIERA IN DE MUNT
ma 14/03/2011 - 20:06Na 25 jaar herneemt operahuis De Munt een van zijn successtukken: La Finta Giardiniera van Mozart. Operafan Kurt Van Eeghem kan zijn geluk niet op.
Na 25 jaar is deze Finta Giardiniera in een regie van Karl-Ernst en Ursel Herrmann nog altijd een sprankelende voorstelling die verre van gedateerd is. Operafan Kurt Van Eeghem ging naar de première van deze herneming en werd opnieuw betoverd door de muziek en door de enscenering.
Het was Gerard Mortier die Karl-Ernst en Ursel Herrmann in het begin van de jaren 1980 naar De Munt haalde. Hij was daar toen artistiek directeur en presenteerde een hele reeks ensceneringen van het duo Herrmann. Voor Mortier betekende het zijn doorbraak in de internationale operawereld. En voor De Munt betekende het een belangrijke heropleving als operahuis in Brussel.
De verdienste van de Herrmanns is dat ze deze liefdesopera van Mozart herleiden tot de essentie. En volgens Kurt Van Eeghem is dit stuk met de jaren alleen nog maar beter geworden.
['La Finta Giardiniera' - Wolfgang Amadeus Mozart. Regie: Karl-Ernst en Ursel Herrmann. De Munt, Brussel, tot en met 30.03.2011]
Klassiek: opera 'La Finta Giardiniera’
In het thema klassiek heb ik gekozen voor een opera in Brussel. Ik ga vanavond (18 maart 2011) een opera bijwonen in de Munt genaamd ‘La Finta Giardiniera’. In mijn programma van mijn cultuuruitstappen staat dat ik naar de opera ‘La Bohème’ ging kijken, maar deze heb ik vervangen door de opera ‘La Finta Giardiniera’. Deze opera ga ik bijwonen met mijn zus en nog andere leerlingen uit mijn klas. Namelijk Safa, Margo, Marijke, Silke, Thomas, Mattis, Joren, Robin en Jan. De voorstelling begint om 19.00 maar we worden een halfuur op voorhand verwacht in de Munt.
Van al de uitstappen die we moesten maken, was voor mij een opera het minst bekend. Het is namelijk de eerste keer dat ik naar een opera ga. Ik koos eigenlijk voor deze activiteit omdat het een opera is van Mozart, persoonlijk vind ik de liederen van Mozart iets speciaal hebben. Iets rustgevend eigenlijk. Mijn verwachtingen voor deze activiteit waar eigenlijk wel hoog. Want ten eerste wil ik wel eens weten wat een opera echt inhoudt. Ten tweede ben ik ook benieuwd of dat opera je een verhaal kan meegeven. Of is het enkel zang en toneel met elkaar gecombineerd? Daar ben ik dus zeer benieuwd naar. Ten slotte hoop ik dat deze activiteit mijn verwachtingen min of meer kan bevredigen.
De opera van Mozart ‘La Finta Giardiniera’ was voor mij zeer onbekend. Ik heb wel degelijk al iets gehoord van Mozart. Maar dit waren enkel liederen. Namelijk tijdens de lessen muzikale opvoeding. Mozart was een componist waar iedereen zeer veel bewondering voor had. Hij begon al op vroege leeftijd instrumenten te bespelen. Ik zou Mozart vooral plaatsen in de klassieke stijl. Dus eigenlijk zou ‘La Finta Giardiniera’, een opera zijn met klassieke muziek. Ik weet dus enkel een beetje over Mozart, maar voor de rest zijn het bij mij nog allemaal vraagtekens. Hopelijk kan mijn eerste contact met een opera mij verrassen!
donderdag 10 maart 2011
Interessante recensie over het Guislain museum
Guido Lauwaert
Guido Lauwaert is theaterrecensent.
EXPO: Het gewichtige lichaam, Museum dr. Guislain
De mens als kunstwerk of voorwerp
Alsof je een theater binnenstapt en een voorstelling meemaakt. Die indruk overvalt je telkens je naar een tentoonstelling gaat. Over de opbouw is door Patrick Allegaert, directeur van het Gentse Museum Dr. Guislain, en zijn team goed nagedacht. Er wordt vanuit twee richtingen gewerkt: de logica van de totaliteit van het onderwerp en de evolutie van de nieuwsgierigheid van de bezoeker, de toeschouwer. Haakt hij niet voortijdig af? Kan hij aan het eind van het parcours het begin nog zien? Elke tentoonstelling moet een verhaal hebben, een theatrale expositie zijn. Dat blijkt weer eens bij Het gewichtige lichaam – Over dik, dun, perfect of gestoord.
Als langste hongertijd had zijn impresario veertig dagen vastgesteld, langer liet hij nooit hongeren, ook in de wereldsteden niet, en daar waren gegronde redenen voor.
Voor deze tentoonstelling zijn de samenstellers afgeweken van hun vaste startplaats, het brein van de mens. De uiterlijke verschijning is het uitgangspunt en de rode draad, in zijn extreme vorm. Anorexia en boulimia zijn echter geen modeverschijnselen, maar fenomenen van alle tijden. Dat zij meer dan ooit in de belangstelling staan, en dus een tentoonstelling waard, komt echter omdat de media als gieren er rondjes boven draaien. Te dik of te dun, het zijn beide kassabellen. Na een paar generaties panlatten schaven, is het weer karaffen geblazen. Maar niet in extreme vorm. Eenmaal boven het soortelijk gewicht van de teneur van het blad, schuift de karafmens naar voor, richting cover. En het publiek volgt mee. Nu er geen ideologieën meer zijn, telt meer dan ooit het uiterlijk.
Hij had het nog lang, eindeloos lang kunnen uithouden; waarom nu juist ophouden, terwijl hij in zijn beste, ja nog niet eens echt in zijn beste vorm van hongeren was?
Dat elke zender, hij zij openbaar of commercieel, een kookprogramma heeft, bewijst dat de schijn het heeft gehaald op het zijn. De wereld draait rond kledij, auto, horloge, interieur van woon- en werkomgeving, tuin, vakantieparadijzen en restaurants. Je plaats in de maatschappij wordt bepaald door een mix van de luxe. Dat was al zo in de oertijd van het Christendom, de Renaissance, de reformatie, het industriële tijdperk, het interbellum, de Koude Oorlog als het Hete Oosten van de laatste twintig jaar.
Het felle licht stoorde hem totaal niet, slapen kon hij toch helemaal niet en een beetje wegdommelen kon hij altijd wel, bij elke belichting en op elk uur, ook in een overvolle lawaaierige zaal.
Maar status is niet gebonden aan welstand. Status kan ook armoede zijn. En vanuit de armoede worden gezocht naar een status in de maatschappij. Een omgekeerde beweging. Dat is ook een verschijnsel dat aan bod komt in de tentoonstelling. Hoe kan ik mijn armoede zo aanwenden dat ik rijk word? Je staat soms verbaasd hoe een arme sukkel de media om zijn vinger wint en er garen bij spint tot hij – bij wijze van spreken – een bouwheer wordt en bankier. Le refrain se répète après chaque couplet. Toujours et partout. Elke generatie heeft zijn bedriegers. Mensen die verdunnen door een afwijking en zich tonen voor geld, maar in den duik eten en drinken, of verdikken. Honger- of vetkunstenaars strijden tegen elkaar, ook dat doet zich voor. Hij/zij is oprecht, de concurrent is een bedrieger.
Zo leefde hij met regelmatige kleine rustperioden vele jaren, in schijnbare glorie, geëerd door de wereld maar intussen toch meestal in een sombere stemming, die maar somberder werd door het feit dat niemand zijn hongerkunst serieus nam.
Fascinerend in deze tentoonstelling is hoe ideologieën vaak mager- of vetzucht niet alleen hebben beïnvloed maar ook bevorderd. Elke cultus heeft zijn ideale mens. Die model stond voor zijn succes. En waar mee geparadeerd werd om stemmen te winnen. Het blote bovenlijf van zowel mannen als vrouwen is altijd en voor elk bidhuis en stadion een propagandamiddel geweest. Politieke partijen maakten er gebruik van, maar ook vakbonden, het onderwijs als de cultuur. Het ideologisch perfecte lichaam was een belangrijk aspect te bate van het bereiken van de zuiverheid en de gestrengheid van de leer.
Hij alleen wist namelijk, verder wisten ook ingewijden dat niet, hoe gemakkelijk het hongeren was. Het was de gemakkelijkste zaak van de wereld.
Magerheid en obesitas kunnen echter ook vleesgeworden obsessies zijn. Een mens kan zich laten sterven of een dwangvoorstelling kweken die leidt naar stigmatisering. Wat de beweegredenen ook mogen zijn, de wetenschappers zijn er nog niet uit. En zullen er nooit uit zijn. De geest danst op de maat van de tijd maar niet op de vorm van de wet. De obsessies vormen het derde deel en hoogtepunt van deze tentoonstelling. De mens ziet zijn lichaam als een kunstwerk of een voorwerp. Daarom belandt de ene geobsedeerde van die gedachte in een kunstencentrum en de andere in een ziekenhuis. Maar wat is hun verwantschap en is er een grens te trekken? Hoeveel kunstenaars belanden niet ten onrechte in een krankzinnigengesticht en hoeveel gekken niet te rechte in een museum.
Probeer maar eens iemand de kunst van het hongeren uit te leggen! Voor iemand die het niet aanvoelt kun je het niet begrijpelijk maken.
De details van deze prachtige voorstelling staan in de als vanouds verzorgde catalogus. De wetenschappelijke artikels schetsen op bevattelijke wijze het beeld uit van de talrijke tableaux vivants, waartussen de bezoeker zich een figurant voelt. De talrijke illustraties zijn raak en scherp. De waarheid komt altijd aan het licht via de pen, het penseel, de beitel en de lens.
Een tekort dat telkens weer opduikt, is de afgelegen cafetaria. Wie wil napraten, voelt niet de aandrang er zich naartoe te reppen. En dat is nochtans nodig. Na elke voorstelling wil de goede toeschouwer even op adem komen. Ter plekke. Een tweede mankement is het ontbreken in deze tentoonstelling van tekeningen van Roland Topor. Seks stond weliswaar centraal in zijn beeldend en literair werk, maar alles vertrok bij hem vanuit de darmen.
En zijn zij niet de wezenlijke slachtoffers van vetlaag en pluimgewicht? Gezien vanuit het belang van het evenwichtig functioneren van het denken.
Dat waren zijn laatste woorden, maar zelfs toen zijn ogen al braken lag er dezelfde vaste, zij het niet meer trotse, overtuiging in dat hij doorhongerde.
Guido Lauwaert
Extra: Het Guislain museum
Op dinsdag 1 maart zijn de twee humane klassen binnen het project ‘Het spel van de waanzin’ ook naar het Guislain museum geweest. Na een voormiddag vol illusies en gezichtsbedrog was het tijd geworden om wat meer te weten te komen over het Guislain museum. Het Guislain museum was maar 5 km verwijderd van het illuseum. Dit was dus een korte rit! Voor de rondleiding in het Guislain begon kregen we eerst middagpauze. In een zaaltje dat voor mij precies een plaats was waar ‘zieken’ hun familie spraken, hier mochten wij onze boterhammetjes eten. Hierna wandelden we nog even in de tuin van het Guislain museum. Met een aantal leerlingen van mijn klas ging ik even op een bankje zitten. Een meneer stapte naar ons toe en vroeg ons of wij sigaretten hadden. Volgens mij was deze persoon een geesteszieke, maar dit zei ik natuurlijk niet luid op. Enkele minuten later stapte deze man opnieuw naar ons toe. Heel akelig! Ik had niet verwacht dat deze mensen gewoon zo dicht bij ons mochten. Na de middagpauze begon er een rondleiding in het Guislain museum met een gids. We werden naar de zolder van het museum gebracht. We konden niet in het begin van de rondleiding starten, omdat we niet de enige school waren die een rondleiding kregen. Jammer, maar dus begonnen we de rondleiding een beetje verder. We zagen op de zolder vele foto’s hangen, deze grepen me echt heel erg aan. Mensen die aan geestesziekte lijden, zien er niet uit als gezonde mensen. Als mensen vroeger in het Guislain niet rustig waren kreeg ze een soort van jas, waar ze hun armen ook niet in konden bewegen. Zo werden ze in een bed gelegd die werd gesloten. Dit werd zeer vaak gebruikt, maar er waren vroeger zeker nog andere manieren om geesteszieken rustig te krijgen. Mensen werden zonder ze het zelf wouden in een heel warm bad gelegd. Als ze hierin lagen waren ze ook vastgebonden, er werd een laken om het bad gespannen. Dit laken zorgde ervoor dat de ‘zieken’ niet konden ontsnappen.
Vroeger werden de behandelingen bij mensen die een geestesziekte hadden zoals schizofrenie op een barbaarse manier uitgevoerd. De pulsen, die werden toegediend, werden op een veel te hoge manier door de hersenen gestuurd. Dit was niet alleen slecht voor de patiënten maar ze waren ook nog bij bewustzijn, waardoor dit ook pijnlijk was. In die tijd waren er nog geen middelen om de schizofrene persoon onder narcose te brengen. De shocktherapie bracht een kunstmatige epilepsieaanval teweeg, waardoor de patiënt hevig begon te schokken. Om ervoor te zorgen dat de behandelden niet uit het bed zou vallen of weg zou kunnen lopen, werden ze met riemen en dwangbuizen aan het bed vastgebonden. Ook uit voorzorg werden er twee spatels in de mond geplaatst, zodat ze niet op hun tong konden bijten. Doordat de patiënten bij bewustzijn waren en de schokken door hun lichaam voelden gaan, spanden ze hun spieren op. Dit zorgde voor ontwrichte schouders en andere letsels. Ook werd er geen rekening gehouden met de patiënten hun wil. Vele mensen wisten hoe onmenselijk de behandeling was en waren hier tegen. Dit hield de dokters niet tegen om de behandeling toe te dienen. De artsen waren ervan overtuigd dat de behandeling efficiënt was, hoewel er hierover nog geen onderzoek was gevoerd. Ze besloten zonder toestemming te vragen aan de patiënten of de behandeling werd toegediend of niet. De patiënt had bij deze beslissing helemaal geen inspraak.
Na deze vele interessante informatie te hebben kregen, kregen we nog de tijd om vragen te stellen. Als laatste kregen we nog een kwartiertje de tijd om rond te wandelen in het Guislain museum. Daarna vertrokken we om 15u 30 terug richting Halle.
Dit bezoek aan het Guislain museum was een leerrijke ervaring voor mij. Ik ben zeer veel te weten gekomen over geestesziekten als schizofrenie, depressie, ... . Hoe je het moet behandelen? Wat zijn de verschillen omtrent de behandelingen tegenover vroeger en nu? Kortom een heel boeiende dag!
Extra: Het illuseum
Dinsdag 1 maart 2011 ben ik met de 2 humane klassen naar Gent geweest. We vertrokken om 8u30 op parking Zenn-Grill. De busreis naar Gent verliep zeer goed. Onze eerste bestemming in Gent was het illuseum. Als je de naam van het museum hoort denk je onmiddellijk aan illusies. En dit was het dan ook! Toen we aankwamen in het illuseum moesten we allereerst onze jassen en tassen wegzetten, deze hadden we niet nodig tijdens de rondleiding. Voor de rondleiding echt van start kon gaan, gaf een meneer een korte inlichting wat het museum allemaal inhoud en vervolgens vertelde hij ook de planning. Na de korte inleiding moesten we allen naar een klein, donker zaaltje gaan. Hier vertelde de meneer over de evolutie van de dia’s. Dit was zeer interessant! Als special effect kregen we allen een 3D-brilletje, als we dan keken naar de dia’s was dit echt adembenemend. De beelden kwamen naar je toe zoals hij bijvoorbeeld een bloem licht zien. Bij die bloem kwam het binnenste van die bloem gewoon jouw richting uit. In het illuseum is natuurlijk meer dan alleen een klein, donkere kamer. Het museum bestaat ook uit verschillende testjes die allemaal te maken hebben met illusies en gezichtsbedrog. Ik kan me zeker nog vele testjes herinneren. Een test was bijvoorbeeld dat je door een doos moest kijken en zeggen welke kaart vanboven lag: de dame of de heer uit het kaartenspel. Toen ik keek in de doos lag volgens mij de heer bovenaan, maar als ik dan keek vanuit een andere opening lag de dame bovenaan. Heel eigenaardig! Een volgende test: je moest van op een afstand naar een muur kijken en vervolgens zeggen hoeveel bordjes je zag aan de muur. Volgens mij hingen er 4 bordjes aan de muur, maar dat was jammer genoeg een fout antwoord. Aan de muur hingen namelijk 3 bordjes en er was een vierde op de muur geschilderd. Hoe je ogen je toch kunnen misleiden, ongelooflijk! Er stonden ook in de toonzaal verschillende schilderijen en als ik hierna keek, leek het precies of die wezentjes die geschilderd waren echt naar je toe kwamen. Heel akelig! Nadat ik nog vele andere testjes had waargenomen, moesten we terug naar de aparte zaal. Hier werden we versteld van enkele goocheltrucs. Zoals bijvoorbeeld wanneer het publiek een kaart uit het kaartenspel had genomen, hij perfect wist welke kaart het was. Een andere truc was ook dat de goochelaar ons vertelde dat je op school helemaal niet moet kunnen rekenen, je moet gewoon je blokken gebruiken. Heel eenvoudig! A.d.h.v. vier stapels blokken bewees hij ons dat rekenen heel simpel is. Je moet eigenlijk steeds je blokken gebruiken. Na nog andere goocheltrucs liep het bezoek aan het illuseum ten einde. Echt jammer! Het was echt zeer leuk, hoe je ogen je toch steeds opnieuw konden bedriegen. Daar stond ik echt versteld van!
Als ik nog eens naar Gent zou komen, zou ik niet twijfelen om nog eens het illuseum te bezoeken! Dit bezoek was voor mij zeker geen teleurstelling. Je kon eens goed lachen, wanneer je ogen je steeds voor schut zetten. Het illuseum, een ervaring dat ik nooit zal vergeten!
Abonneren op:
Posts (Atom)