Adem 2010
Gegevensfiche:
Regie: Hans Van Nuffel
Cast: Stef Aerts, Wouter Hendrickx, Marie Vinck, Anemone Valcke, Rik Verheye, Maarten Mertens, Gijs Scholten van Aschat, Ina Geerts…
Verdeler: KFD
Genre: Drama
Filmduur: 98 minuten
Auteur: Tom De Vreese.
Recensie:
Titel: Recensie-tekst
Er kon geen betere film worden gekozen om het Filmfestival Oostende mee te openen dan 'Adem', de allereerste langspeler van Hans Van Nuffel. Het evenement in de Koningin der Badsteden legt ondertussen al vier jaar de nadruk op talent van eigen Vlaamse bodem en in deze prent verenigt de Mechelse regisseur heel wat beloftevolle jonge acteurs die hun kans om te schitteren met beide handen grijpen. De weinig evidente, maar erg meeslepende prent kreeg bovendien de steun van heel wat Vlaamse partners én van de mucovereniging – en dat laatste is, gezien het thema, helemaal niet zo vreemd als het publiek aanvankelijk zou kunnen denken.Tom (Stef Aerts) zou graag andere lucht opsnuiven, maar als mucopatiënt heeft alles wat met ademen te maken heeft meestal weinig aangename gevolgen. Als kind wist hij al dat hij later grote problemen zou krijgen, maar nu hij als jongvolwassene ziet hoe zijn broer Lucas (Maarten Mertens) wegkwijnt, wachtend op een longdonor, dringt pas echt tot hem door hoe ernstig de situatie is. In plaats van in een hoekje te kruipen en zich te verzorgen doet Tom net het tegenovergestelde. Hij is er cynisch van overtuigd dat er weinig aan zijn situatie valt te doen, wil zonder aan de gevolgen te denken profiteren van de tijd die hij nog heeft en vindt in Jimmy (Rik Verheye) de perfecte partner in crime om zoveel mogelijk regels te overtreden. Tijdens het zoveelste verblijf in het ziekenhuis leert Tom echter Xavier (Wouter Hendrickx) en Anneleen (Marie Vinck) kennen, die hem tonen dat het ook anders kan. En wanneer het klikt tussen hem en de in quarantaine geplaatste Eline (Anemone Valcke) heeft hij opnieuw iets om voor leven – mits hij eerst met zichzelf in het reine komt…
In deze op zijn zachtst gezegd fascinerende prent verdienen de jonge acteurs alle lof voor hun onwaarschijnlijk pakkende vertolkingen. Tom is een gesel voor zichzelf en zijn omgeving, maar moet om leren gaan met zowel de positieve als de negatieve kanten van het leven. Als mucopatiënt komen die slechte momenten des te harder aan, maar omringd door heel wat mensen die het goed met hem menen dringt stilaan door dat niet alles zwart of wit is. Hans Van Nuffel slijpt de vertolkingen van de diamanten waar hij mee werkt tot beelden die niet naar medelijden hengelen, maar waarin de acteurs op een erg volwassen en oprechte manier zwartgallige momenten afwisselen met aanvaarding en wederzijds begrip.
In het verhaal steken weliswaar iets te veel hoogst onwaarschijnlijke gebeurtenissen om goed te zijn en sommige oudere acteurs verdienen een flinke uitbrander voor schaamteloze overacting, maar zowel de jonge garde als de boodschap zorgen ervoor dat de kijker daar doorgaans niet al te veel aanstoot aan neemt. Wie zelf veel tijd in ziekenhuizen heeft doorgebracht zal misschien een paar keer de wenkbrauwen fronsen, maar kan anderzijds niet ontkennen dat dit een gevoelige film is, sterk opgebouwd en vol vinnige dialogen, over langdurig ziek zijn en de wil om te overleven. De personages in deze film hebben weinig tijd en willen niets missen. Welnu, wie na herhaaldelijk te zijn teleurgesteld door Vlaamse films zou twijfelen om deze prent een kans te geven hoeft niet te twijfelen: dit is evenzeer niet te missen.
Conclusie
Beoordeling:
Positieve punten:
- - Pakkende vertolkingen van een jonge cast
- - Gedurfd geregisseerd
- - De soundtrack van Spinvis & Geike Arnaert
Negatieve punten:
- - Iets te veel onwaarschijnlijkheden
- - De overacting van enkele oudere acteurs
- - Het gebrek aan afronding
Geen opmerkingen:
Een reactie posten