zondag 6 november 2011

Mijn verslag van dit theater



Sinds kort is in Bozar tijdens ‘theater op de middag’, een voorstelling te bewonderen genaamd ‘Dit is alles’. De acteurs van deze voorstelling zijn bekend onder het publiek. De actrice is Marieke Dilles die eerder al te zien was in ‘De smaak van de Keyser’, ‘Het goddelijke monster’, ‘Dossier K’ en ‘Zot van A’. De acteur is Sam Wauters, die in het dagelijkse leven bekend is als zanger. De voorstelling is gebaseerd op het boek ‘Dit is alles’ van Aidan Chambers uit 2007. Marieke Dilles vervult in het stuk de rol van Cordelia Kenn, zij is een twintig jarig meisje en is zwanger van een dochter. Sam Wouters vervult in het stuk de rol van William Blacklin, hij is de jongen waar Cordelia verliefd op is en William is gepassioneerd door bomen. Marieke Dilles maakt videofragmenten, luisterfragmenten, dagboek voor haar ongeboren dochter, waar ze alles vertelt wat er gebeurde tussen haar 15de en 20ste.

Bij het maken van een voorstelling moet er rekening gehouden worden met verschillende zaken. Een theaterstuk bevat verschillende elementen, er zijn namelijk 13 theatertekens. Ik wil vier theatertekens van naderbij bekijken. De 4 theatertekens waarover ik iets meer zal vertellen zijn kostuum, ruimtegestiek, nabijheid/proxemiek en rekwisieten.

De 2 acteurs kozen niet voor het dragen van een speciaal kostuum. Zowel de actrice en de acteur droegen hedendaagse kledij. Marieke Dilles droeg een kleedje met daarover een groene pullover en haar schoenen waren simpele laarzen. De acteur droeg een beige broek en een blauwe top en als schoenen koos de acteur voor simpele sportschoenen. Ik kan besluiten dat de kostuums van de acteurs neutraal zijn. De 2 acteurs zijn afkomstig uit een ‘gewoon’ gezin in het stuk, dit kan je namelijk zien aan de kostuum waar de acteurs voor gekozen hadden.

Naast de kostuums zou ik ook iets meer willen vertellen over de ruimtegestiek. De acteurs komen niet beide het podium op. De acteur William Blacklin bevond zich al op het podium voor het stuk begon. Hij zat namelijk voor zijn piano, hij wachtte tot het stuk begon. Daarnaast was de actrice Cordelia Kenn nog niet te zien op het podium, zij kwam het podium pas op als de lichten in de zaal gedempt werden. Op het ogenblik dat in de zaal de lichten gedempt werden, kwam Cordelia Kenn het podium op en zette zich onmiddellijk op een stoel achter de houten wand. Met de ruimtegestiek wordt ook bedoeld de ruimte dat tijdens een stuk benut wordt. De acteurs bleven niet heel het stuk op dezelfde plaats staan, er was sprake van beweging. William Blacklin bleef niet heel het stuk voor zijn piano zitten. Hij stond bijvoorbeeld recht wanneer hij vertelde over zijn passie voor bomen tegen
Cordelia. Een ander voorbeeld konden waarnemen op het einde van het stuk, William vertelde wat er gebeurde na de dood van Cordelia bij dit vertellen keek hij het publiek in de ogen.
Cordelia benutte zeker de ruimte ten volle. Ze bevond zich zowel vooraan, in het midden en achteraan op het podium.

Gedurende het stuk viel mijn oog ook op de nabijheid/proxemiek, de houding die de personages tegenover elkaar aannemen. Men kon tijdens het stuk zowel zien dat de acteurs elkaar aankeken, aanraakten en dicht bijeen/ ver uiteen stonden. De acteurs keken elkaar bijvoorbeeld aan op het ogenblik dat Cordelia beweerde dat William haar bedroeg met een ander meisje. Het aankijken gebeurde zeer weinig in het stuk, dit komt doordat William zich vaak richtte naar zijn piano. Het aanraken gebeurde op het einde van het stuk wanneer Cordelia en William in elkaars armen lagen op het podium. Over het algemeen bevonden de twee acteurs zich ver uiteen, bijvoorbeeld op het moment dat Cordelia haar verhaal vertelde tegen de camera en William zich naar zijn piano richtte.

Het 4de theaterteken waarover ik iets meer wil vertellen zijn de rekwisieten. Er werden verschillende rekwisieten gebruikt en er lagen ook verschillende rekwisieten links op het podium. Cordelia maakte tijdens het stuk het meeste gebruik van rekwisieten. Ze maakte o.a. gebruik van boeken, nagellak, spraakrecorder, dagboek, notaboekje, camera, witte verf, verfborstel, … . De spraakrecorder werd in het stuk gebruikt terwijl de actrice belangrijke boodschappen wou meedelen aan haar toekomstige dochter. Naast luisterfragmenten wou ze ook zorgen voor beeldfragmenten voor haar ongeboren dochter. Voor het opnemen van de beeldfragmenten plaatste Cordelia zich op een stoel achter de houten wand en richtte zich naar de camera. Ze wou haar ongeboren kind alles vertellen van wat er gebeurde tussen haar 15de en 20ste. Cordelia vertelde bijvoorbeeld over een dag uit haar verleden dat ze met haar ouders doorbracht in Engeland. Deze dag wou ze ook aan het publiek meegeven, door op het podium met witte verf de belangrijke plaats in Engeland na te schilderen. Men kan besluiten dat er veel wissels zijn bij het gebruik van rekwisieten bij Cordelia, maar daarentegen zijn er weinig wissels waar te nemen bij William.

Na het waarnemen van het stuk kan ik besluiten dat er een goede samenhang was tussen de verschillende theatertekens. Er is namelijk een verband tussen de kostuums en de rekwisieten. De acteurs droegen elk hun kostuum bijpassend bij hun rol, maar daarnaast lagen er ook kledingsstukken van Cordelia op het podium. Deze kledingsstukken kan men beschouwen als rekwisieten tijdens het stuk. Dit rekwisiet benutte zij terwijl ze haar woede uitte en haar hoofd verborg onder de kledingstukken. Daarnaast is er ook een verband tussen de ruimtegestiek en de nabijheid/proxemiek. Bij het begin van het stuk waarneer de lichten gedempt werden, kwam Cordelia Kenn het podium op en zette zich onmiddellijk op een stoel achter de houten wand. Terwijl ze dit deed was er geen oogcontact met William Blacklin, ze keken elkaar niet aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten